Bir grup örgütlendiği an bir kurum oluşturmuş olur. İdealleri ne olursa olsun kurumun kendi varoluşunu zamanla onu oluşturan parçalara öncelemesi bir zorunluluktur; ve her zorunluluk gibi zamanla kendini göstermeye başlar. Her varlık gibi kurumlar da yaşamak ister, hayatta kalmak için kendi parçalarını gerekirse feda eder. İnsan hücrelerinden vazgeçebiliyorsa, hatta kangren olduğunda uzuvlarından vazgeçebiliyorsa, kurumlar da kendi birimlerinden, ya da üyelerinden vazgeçmeyi tercih edebilir; ve eder.

Memurlar, ve hatta yöneticiler, kurumun çarklarını çevirmekten başka bir şey yapamaz. Kurum kendi gerçekliğine doğru onu oluşturan grubun ideallerinden uzaklaşır; ve kendini oluşturan/doğuran değerler ile zorunlu olarak çatışmaya başlar.

Bu güç, merkeziyetçilikle sürdürüldüğünde otoriterliğe evrilme riski taşır, ve belki diktatörlükle sonuçlanır. Dağıtık bir yapı kurmak istediğinizde ise örgütlenmenin gücünü kaybedersiniz, örgütlenmek anlamsızlaşır.

Eskiden olduğu gibi veznelerde sıra beklemiyoruz; ATM’ler her yerde, fatura ödemeleri kendini otomasyona devretti. Bu dönüşüm beraberinde başka otomasyonları mümkün kıldı. Bir anlamda makineleşme ile mavi yakadan başlayan bu bayrak devri, şimdi yapay zeka ile beyaz yakaya doğru hızla devam ediyor.

Sol; interneti, sosyal medyayı, blokzinciri, yazılım ve otomasyonu, robotları, DAO’ları (merkeziyetsiz ve yazılım kurallarına göre işleyen örgütler) kendi araçları olarak pozisyonlayabilir mi?

Halkın her koşulda devletinden önemli ve öncelikli kalabildiği, devletin bir üstyapı yerine, bir altyapı olarak konumlandığı ve adeta bir zorunluluklar makinesi olduğu düzen mümkün müdür? Bunu her ne mümkün kılıyorsa solun yeni aracı olmaya adaydır.

Örgütlenme sonucu oluşan kurum, artık bir üstyapı yerine hizmetkar bir altyapı olabilir mi? Oy kullanmak yalnızca otomasyonun parametrelerini belirleyen bir yönteme dönüşürken yolsuzluğun imkansız -hatta anlamsız- olduğu bir devlet tasarlanabilir mi?

Sol, yeni bir idealizm üzerinden, yeni araçlar edinerek küllerinden doğabilir mi?