Okumayı diğerlerinden ayıran şey, başkasının düşüncesinin okuyanın iç sesiyle seslendirilmesidir.

Biz birini dışarıdan duyumsarken, yazıda yalnızca şekilleri duyumsuyoruz, ancak seslendirmeyi normalde kendi düşüncemizde kullandığımız iç sesimizle yapıyoruz.

Bu da tüm dış duvarların es geçilerek doğrudan düşüncenin aracı olan iç sese ulaşmayı sağlıyor. yani başkasının düşüncesi, doğrudan iç çatışmamıza, iç tartışmalarımıza, muhakememize dahil oluyor, ya da en azından bir süreliğine uğruyor.

Bu, okumayı diğer tüm etkileşimlere göre farklı bir yere koyuyor.