İnsan doğduğu anda hayata hazır olarak doğmuyor. Ayaklanmamız 1-2 yılı alıyor. Bedensel olarak kendi kendine yeter hale gelmenin uzun sürmesinin yanında zihinsel olarak da geç gelişiyoruz. Hatta zihnin gelişmesi geriden geliyor, önce yürüyoruz, sonra konuşuyoruz.

Çocukların masumiyeti henüz yetişkin olmadıkları için yaptıkları eylemleri anlamlandıramamalarından dolayıdır, yoksa yaptıkları eylemlerin masum olmasından değil. Aksine bir çok eylemleri yetişkinler için masum olmayacak düzeyde olmasına rağmen çocuk oldukları, bebek oldukları için normal karşılanır.

Aslında nesnel bakıldığında çocuklar vahşidir diyebiliriz. Ne yaptıklarını da bilmezler, neden yaptıklarını da. Sınırları da pek yoktur. Canları yandı-yanmadı düzleminde, istediğini aldı-almadı düzleminde yaşarlar. Gerekirse can da yakarlar.

Yıllar geçtikçe, zihin geliştikçe, eğitildikçe, kavramlar oturur, daha yüksek bir bilince varılır. Gerçek masumiyet sonra gelir. Suçun olamadığı yerde masum nasıl olunur ki?